یک موقع هایی فکر کنیم،
به اینکه حضرت بانوی دو عالم (فدایشان شوم)
به خاطر مهمان نابینایی که آمده بود خانه شان،
کامل حجاب کردند؛
گفتند: او هم اگر نبیند، من که میبینم!
لازم نیست بگویم دل او فدایشان شوم کجا و دل ما کجا..
بیایید لا به لای حرکت تند انگشت هایمان روی حروف،
هی با خودمان بگوییم:
او هم اگر نبیند، من که میبینم..
رفیق!
یک موقع هایی
اسم مستعار
چاره نمی شود..
منبع:
تقوا در دنیای مجازی
و پروردگارت حکم قطعی کرد که جز او را نپرستید و به پدر و مادر ( خود )
نیکی کنید حال اگر در نزد تو یکی از آن دو یا هر دو به کهنسالی رسند ( در
مقابل زحمات یا خشونت های آنها اظهار ناراحتی مکن حتی ) به آنان افّ مگو و
بر آنها فریاد مزن و سخن درشت مگو و با آنان سخنی کریمانه بگوی.
سوره مبارکه اسراء آیه 23
زن اگر چنانچه در محیط خانواده، محترم و مکرّم شمرده بشود، بخش مهمّی از
مشکلات جامعه حل خواهد شد. باید کاری بکنیم که بچّهها دست مادر را حتماً
ببوسند؛ اسلام دنبال این است. کما اینکه در خانوادههای مذهبی تر و اخلاقیتر
و نزدیکتر به مفاهیم مذهبی، اینها مشاهد میشود. فرزندان خانواده نسبت به
مادر تکریم داشته باشند. هیچ منافاتی ندارد این تکریمِ نسبت به مادر، با آن
حالت عاطفی و خودمانیگریای که بین فرزند و مادر وجود دارد؛ هیچ منافاتی
ندارد؛ این احترام باید باشد؛ محترم باید باشد زن در درون خانواده.
قطعا برای شما در رفتار رسول خدا مایه اقتدا و سرمشق زندگی است برای کسی که
به خدا و روز واپسین امید ( قلبی و عملی ) دارد و خدا را بسیار یاد می
کند.
سوره مبارکه احزاب آیه 21
پی نوشت:با کلیک بر روی متن آیه شریفه می توانید به سوره مبارکه احزاب و تفسیر آن در پایگاه جامعه مجازی تدبر در قرآن کریم دست پیدا کنید.
و از نشانه های او این است که برای شما از جنس خودتان ( نه از فرشتگان و نه
از اجنّه و غیر آنها ) همسرانی آفرید که در کنار آنها آرامش یابید ، و
میان شما ( شوی و زن یا افراد نوع انسانی ) علاقه دوستی و مهر باطنی نهاد ،
همانا در این امر نشانه هایی است ( از توحید و قدرت و حکمت خدا ) برای
گروهی که می اندیشند.
سوره مبارکه روم آیه 21
قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:
اذا تزوج الرجل احرز نصف دینه.
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود:
کسی که ازدواج کند، نصف دینش را حفظ کرده است.
مستدرک الوسائل، ج 14، ص 154.
قال الامام الصادق علیه السلام:
من ترک التزویج مخافة الفقر فقد اساء الظن بالله-عز و جل-، ان الله- عز و جل - یقول: «ان یکونوا فقراء یغنهم الله من فضله.»
امام صادق علیه السلام فرمود:
هر کس از ترس فقر ازدواج نکند نسبت به لطف خداوند بدگمان شده است. چرا که خداوند می فرماید: اگر آنان فقیر باشند خداوند از فضل و کرم خود بی نیازشان می کند.
من لا یحضره الفقیه، ج 3، ص251
پی نوشت:با کلیک بر روی متن آیه شریفه می توانید به سوره مبارکه روم و تفسیر آن در پایگاه جامعه مجازی تدبر در قرآن کریم دست پیدا کنید.
تغییرات نسبت به نسخه قبل
- افزوده شدن امکان نشانه گذاری صفحات کتاب و همگام سازی آن با حساب کاربری
- افزوده شدن پیشخوان به فروشگاه
- افزوده شدن امکان تفکیک کتب فروشگاه براساس زبان فارسی/عربی
- افزوده شدن فروش بسته ای کتاب
- افزوده شدن پیشنهاد کتاب در بخش فروشگاه
- اصلاح نمایش فهرست عناوین کتاب
متن بیانات حضرت آیت الله خامنه ای که در این صوت می شنوید:
این جوان پیش پدر آمد. اولاً علی اکبر را هجده ساله تا بیست و پنج ساله
نوشته اند؛ یعنی حداقل هجده سال و حداکثر بیست و پنج سال. می گوید: «خرج
علی بن الحسین»؛ علی بن الحسین برای جنگیدن، از خیمه گاه امام حسین خارج
شد. باز در این جا راوی می گوید: «و کان من اصبح الناس خلقاً»؛ این جوان،
جزو زیباترین جوانان عالم بود؛ زیبا، رشید، شجاع. «فاستأذن اباه فی
القتال»؛ از پدر اجازه گرفت که برود بجنگد. «فأذن له»؛ حضرت بدون ملاحظه
اذن داد. در مورد «قاسم بن الحسن»، حضرت اول اذن نمی داد، و بعد مقداری
التماس کرد، تا حضرت اذن داد؛ اما «علی بن الحسین» که آمد، چون فرزند خودش
است، تا اذن خواست، حضرت فرمود که برو. «ثم نظر الیه نظر یائس منه»؛ نگاه
نومیدانه ای به این جوان کرد که به میدان می رود و دیگر برنخواهد گشت.
«وارخی علیه السلام عینه و بکی»؛ چشمش را رها کرد و بنا کرد به اشک ریختن.
یکی از خصوصیات عاطفی دنیای اسلام همین است؛ اشک ریختن در حوادث و پدیده
های عاطفی. شما در قضایا زیاد می بینید که حضرت گریه کرد. این گریه، گریه ی
جزع نیست؛ این همان شدت عاطفه است؛ چون اسلام این عاطفه را در فرد رشد می
دهد. حضرت بنا کرد به گریه کردن. بعد این جمله را فرمود که همه شنیده اید:
«اللهم اشهد»؛ خدایا خودت گواه باش. «فقد برز الیهم غلام»؛ جوانی به سمت
اینها برای جنگ رفته است که «اشبه الناس خُلقاً و خَلقاً و منطقاً برسولک».
یک نکته در این جا هست که من به شما عرض کنم. ببینید؛ امام حسین در دوران
کودکی، محبوب پیامبر بود؛ خود او هم پیامبر را بی نهایت دوست می داشت. حضرت
شش، هفت ساله بود که پیامبر از دنیا رفت. چهره ی پیامبر، به صورت خاطره ی
بی زوالی در ذهن امام حسین مانده است و عشق به پیامبر در دل او هست. بعد
خدای متعال، علی اکبر را به امام حسین می دهد. وقتی این جوان کمی بزرگ می
شود، یا به حد بلوغ می رسد، حضرت می بیند که چهره، درست چهره ی پیامبر است؛
همان قیافه ای که این قدر به او علاقه داشت و این قدر عاشق او بود، حالا
این به جد خودش شبیه شده است. حرف می زند، صدا شبیه صدای پیامبر است. حرف
زدن، شبیه حرف زدن پیامبر است. اخلاق، شبیه اخلاق پیامبر است؛ همان
بزرگواری، همان کرم و همان شرف.
بعد این گونه می فرماید: «کنا اذا اشتقنا الی نبیک نظرنا الیه»؛ هر وقت که
دلمان برای پیامبر تنگ می شد، به این جوان نگاه می کردیم؛ اما این جوان هم
به میدان رفت. «فصاح و قال یابن سعد قطع اللَه رحمک کما قطعت رحمی». بعد
نقل می کند که حضرت به میدان رفت و جنگ بسیار شجاعانه ای کرد و عده ی زیادی
از افراد دشمن را تارومار نمود؛ بعد برگشت و گفت تشنه ام. دوباره به طرف
میدان رفت. وقتی که اظهار عطش کرد، حضرت به او فرمودند: عزیزم! یک مقدار
دیگر بجنگ؛ طولی نخواهد کشید که از دست جدت پیامبر سیراب خواهی شد. وقتی
امام حسین این جمله را به علی اکبر فرمود، علی اکبر در آن لحظه ی آخر،
صدایش بلند شد و عرض کرد: «یا ابتا علیک السلام»؛ پدرم! خداحافظ. «هذا جدی
رسول اللَه یقرئک السلام»؛ این جدم پیامبر است که به تو سلام می فرستد. «و
یقول عجل القدوم علینا»؛ می گوید بیا به سمت ما.